WYMOGI EDYTORSKIE

  1. Czcionka: Times New Roman w rozmiarze 12 punktów z odstępem 1,5; margines ze wszystkich stron 2,5 cm.
  2. Przypisy tekstowe robimy w wersji „dolnej”, tj. u dołu strony, natomiast przypisy bibliograficzne wg wzoru: (Grzegorczykowa 2007) lub (Grzegorczykowa 2007: 23).
  3. Wykresy i fotografie (te drugie w formacie JPEG lub TIFF) itp. prosimy dołączać w osobnych plikach, natomiast w tekście wyraźnie oznaczać miejsca, w których mają być umieszczone.
  4. Tytuły czasopism podajemy w cudzysłowach, tytuły książek, rozdziałów i artykułów kursywą bez cudzysłowów.
  5. Krótkie cytaty umieszczone w tekście zapisujemy w cudzysłowie, dłuższe (ponad trzy wiersze) w osobnych akapitach, mniejszą czcionką niż podstawowa.
  6. Omawiane wyrazy, zwroty, zdania oraz zwroty obcojęzyczne wyodrębniamy kursywą.
  7. Objaśnienia znaczeń wyrazów podajemy w łapkach.
  8. Po adresie bibliograficznym należy podać numer DOI, jeśli publikacja go posiada.
  9. Opis bibliograficzny w „Literaturze” po tekście artykułu podajemy następująco:

 

Grochowski M., 2004, Jednostki leksykalne o postaci ba jako komentarz metatekstowy, „Poradnik Językowy” nr 2, s. 18–26. DOI: XXXX.

 

Pastuchowa M., 2000, Kierunki leksykalizacji struktur słowotwórczych, [w:] K. Kleszczowa, L. Selimski (red.), Słowotwórstwo a inne sposoby nominacji. Materiały z 4 konferencji Komisji Słowotwórstwa przy Międzynarodowym Komitecie Slawistów, Katowice 27–29 września 2000 r., Katowice, s. 197–202. DOI: XXXX.

  1. Na początku artykułu umieszczamy:
    1. imię i nazwisko autora – wyrównanie do lewej,
    2. pełną nazwę instytucji, do której autor chce afiliować tekst, a także miasto, siedzibę tej instytucji – wyrównanie do lewej,
    3. adres mailowy – wyrównanie do lewej,
    4. numer ORCID – wyrównanie do lewej,
    5. tytuł artykułu czcionką pogrubioną – wyśrodkowany,
    6. słowa klucze po polsku i po angielsku.
  2. Po tekście głównym artykułu podaje się rozwiązania skrótów, spis źródeł i literaturę (obejmującą jedynie te publikacje, które zostały przywoływane w tekście).
  3. Do tekstu artykułu należy dołączyć krótkie streszczenia (10–15 wierszy) w języku polskim i angielskim.
  4. W przypisie lub w tekście głównym artykułu należy podać informację o osobach, które w jakikolwiek sposób przyczyniły się do jego powstania.  
  5. Transkrypcję fonetyczną lub fonologiczną w przykładach stosujemy tylko wtedy, gdy jest to konieczne ze względu na przedmiot rozważań. Jako podstawowy przyjmuje się slawistyczny alfabet transkrypcji, ale jest możliwe również użycie alfabetu IPA (o czym jednak autor powinien wyraźnie poinformować w przypisie do artykułu).
  6. Stosujemy ujednolicone skróty tytułów ważniejszych słowników i innych publikacji:

DSS (A. Nagórko, M. Łaziński, H. Burkhardt, Dystynktywny słownik języka polskiego),

EJO (Encyklopedia językoznawstwa ogólnego pod red. K. Polańskiego),

EJP (Encyklopedia języka polskiego pod red. S. Urbańczyka),

ISJP (Inny słownik języka polskiego pod red. M. Bańki),

Knapski (Thesaurus polono-latino-graecus),

NSPP (Nowy słownik poprawnej polszczyzny pod red. A. Markowskiego),

PSDP (S. Reczek, Podręczny słownik dawnej polszczyzny),

PSWP (Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny pod red. H. Zgółkowej),

SEBań (A. Bańkowski, Etymologiczny słownik języka polskiego),

SEBor (W. Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego),

SEBr (A. Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego),

SEMań (W. Mańczak, Polski słownik etymologiczny),

SESł (F. Sławski, Słownik etymologiczny języka polskiego),

SF (S. Skorupka, Słownik frazeologiczny języka polskiego),

SGP (Słownik gwar polskich PAN),

SJPD (Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego),

SJPSz (Słownik języka polskiego pod red. M. Szymczaka),

SKarł (J. Karłowicz, Słownik gwar polskich),

SL (S.B. Linde, Słownik języka polskiego),

SPsł (Słownik prasłowiański pod red. F. Sławskiego),

SPXVI (Słownik polszczyzny XVI wieku),

SStp (Słownik staropolski pod red. S. Urbańczyka),

SW (tzw. Słownik warszawski)

SWil (tzw. Słownik wileński),

SWJP (Słownik współczesnego języka polskiego pod red. B. Dunaja),

USJP (Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. S. Dubisza),

WSE-HJP (K. Długosz-Kurczabowa, Wielki słownik etymologiczno-historyczny języka polskiego),

WSFJP (P. Müldner-Nieckowski, Wielki słownik frazeologiczny języka polskiego),

WSJP PAN (Wielki słownik języka polskiego pod red. P. Żmigrodzkiego),

WSO (Wielki słownik ortograficzny pod red. E. Polańskiego),

  1.  Jeśli zostały zastosowane skróty inne niż powszechnie znane, powinny zostać rozwiązane w wykazie umieszczonym po tekście głównym.